Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,



     αποφάσισα φέτος μετά από αρκετά χρόνια να σου γράψω.Στο παρελθόν σου άφηνα κάθε χρόνο το γραμμα μου κάτω απο το δέντρο και πάντα εκπλήρωνες τις ευχές μου μέχρι που μια μέρα βρήκα τα γράμματα κρυμμένα σε μια τσάντα της μαμάς μου και θύμωσα μαζί σου.Θα μου πεις τι θέλεις και ψάχνεις; ε δίκιο έχεις,φέτος υπόσχομαι να μην ψάξω πουθενά, μόνο θα περιμένω να μου φέρεις τα δώρα μου όπως τότε.
 Το σκέφτηκα καλά ότι δεν πρέπει να ζητήσω πολλά και ακριβά πράγματα,ξέρω ότι κι εσένα σε έχει επηρεάσει η κρίση και έχεις και πολύ κόσμο να ικανοποιήσεις αλλά δυσκολεύομαι πολύ να κάνω "περικοπές" σε αυτά που θέλω.Σου δίνω λοιπόν τη δυνατότητα να αποφασίσεις τι από αυτά που ζητάω χρειάζομαι περισσότερο και να μου το χαρίσεις,ε κι αμα είναι και δύο δεν χάλασε κι ο κόσμος!
  Λοιπόν έχουμε και λέμε,θέλω υγεία ως το τελευταίο μου κύτταρο για να παλέψω ό,τι έρθει και δεν έρθει και το ίδιο θέλω και για τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου. Θέλω να ξανακάνω τη δουλειά μου γιατί μου λείπει, είμαι πολύ νέα για να κάθομαι και αρκετά μεγάλη για να ζητάω χαρτζιλίκι από τους γονείς μου.Ακόμη θέλω να πάω ένα ταξίδι,στο εξωτερικό μάλλον,διακοπές γενικώς,να ξεχάσω τα πάντα και γνωρίσω νέα μέρη.Αλλά αυτό που θέλω πιο πολύ από όλα, μα όλα άγιε μου( ναι τολμώ να πω πιο πολύ) είναι να κρατήσω αυτό το δώρο που μου επιφύλασσε το τέλος του χρόνου,θέλω να το κρατήσω μόνο δικό μου και να με κρατήσει κι αυτό με την ίδια επιθυμία.
  Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για το δώρο μου,α και να προσέχεις στις καμινάδες γιατί φέτος που δεν έχουμε λεφτά για πετρέλαιο τα τζάκια θα είναι αναμμένα!

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Η βία δεν είναι λύση

....ενώ η Λία είναι Βίσση!Ξέρω,ξέρω χαζό αστείο και φορεμένο αλλά μου ήρθε και το κότσαρα. Και προφανώς υπάρχει λόγος.Προχθές βρέθηκα στο φουαγιέ μιας σχολής στο ΑΠΘ (θέλω να πω χιλιαδυο για νοσταλγία των φοιτητικών χρόνων αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) και εκεί που πίναμε καφέ με δυο φίλες γίνεται το εξής περιστατικό. Δύο κοπέλες,καθόντουσαν σε τραπεζάκια αριστερής παράταξης νομίζω,άρχισαν να διαπληκτίζονται.Μετά από λίγο ο διαπληκτισμός έγινε καβγάς, οι τόνοι ανέβηκαν,άρχισαν να σπρώχνονται (τα κορίτσια όχι οι τόνοι) και σε κάποια φάση πέταξαν κάτω τις τσάντες τους προφανώς δηλώνοντας έτοιμες για όλα.Η μια πρόλαβε να πιάσει την άλλη απο τα μαλλιά ενώ η δεύτερη την κρατούσε απο το γιακά.Μια τρίτη προσπαθούσε να της χωρίσει,γύρισε και στους δαπίτες που χάζευαν με χαρά,μόνο ποκ κορν δεν πρόλαβαν να πάρουν και τους είπε:τι κοιτάτε ρε θέατρο  είναι; Τελοσπάντων οι κοπέλες σταμάτησαν και η μία έφυγε ενώ η άλλη γύρισε και έκατσε στην παρέα της. Φυσικά η περιέργεια μου νίκησε την ντροπή και γι αυτό παρακολούθησα το όλο σκηνικό.Αυτό που με σοκάρει είναι τι μπορεί να κάνει δυο ανθρώπους να έρθουν στα χέρια.Η μία φίλη μου είπε γκομενικό, εγώ πιστεύω οτι μπορεί να ήταν και τίποτα παραταξιακό ή πολιτικό. Όπως και να έχει και όσο και να βγαίνεις απο τα ρούχα σου και να σε πνίγει το δίκιο είναι δυνατόν να παίξεις ξύλο με κάποιον; Και άντε και κέρδισες και τον/την έδειρες, δικαιώθηκες ; Η βία με τρομάζει και με απωθεί πάρα πολύ κι ας κάθισα η περίεργη να δω τι θα γίνει.
Και κλείνω με το αστείο της υπόθεσης γιατί καλό είναι να το βλέπουμε και έτσι. Όσο οι κοπέλες σπρώχνονταν πλησίασαν σε ένα σημείο που στέκονταν δύο κύριοι μεγάλοι σε ηλικία,πιθανότατα καθηγητές, και έπιναν καφέ.Μόλις οι κοπέλες έφτασαν κοντά τους ο ένας  τράβηξε τον άλλο κοντά του και πήγαν παραπέρα κοιτώντας ταυτόχρονα σαν φοβισμένα κοριτσάκια αντί να χωρίσουν τις κοπέλες και να πουν καμιά σοβαρή κουβέντα αλλά τι τα θες,κακή η βία αλλά και η δειλία-αδιαφορία....

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

MΠΑΜ!!!


 Έτσι ξαφνικά,όπως το λέει το τραγούδι ακριβώς!Ουρανοκατέβατα έρχεται ένας άνθρωπος και γίνεται πρωταγωνιστής.Δεν ξέρω τι να γράψω πραγματικά.Ο φόβος και η ανασφάλεια παλεύουν με την παρόρμηση και την επιθυμία.Και ποιος νικάει ; Αυτό που ζω.Χωρίς ταμπέλα.με ανοιχτές άλλες υποθέσεις,με διαφορετικά βιώματα και μυαλά αλλά εκεί,σε ένα περίεργο μαζί που δεν είχα ονειρευτεί έτσι αλλά είναι πολύ δυνατό.Και είχα ξεχάσει πως χτυπάει η καρδιά και πως περιμένεις ένα τηλέφωνο και ένα ραντεβού και πως ποτίζουν τα ρούχα τη μυρωδιά του άλλου όταν ξεχνάς να φύγεις από το σπίτι του και πως είναι ήρεμο το κορμί και η ψυχή από την ικανοποίηση κι όχι γιατί τα έχεις ρίξει σε λήθαργο.Και έχει σκαμπανεβάσματα και φόβο που με κρατάει μετρημένη μα όσο περνάει ο καιρός το συναίσθημα μεγαλώνει σαν ζεστό κύμα που στο τέλος κατακλύζει τα πάντα.

Ο λογικός εαυτός μου μου λέει πως  μπορεί να μετανιώσω αυτό το ποστ,το βίωμα όμως όχι.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Οι αλήθειες μου

Θα έλεγα για τον εαυτό μου (τελείως αντικειμενικά) οτι έχω μια νορμάλ έως καλή σχέση με την αλήθεια αλλά ομολογώ οτι αυτή τη στιγμή δυσκολεύομαι να πω 7 αλήθειες για τον εαυτό μου.Ας κάνω μια δοκιμή:

1. Η ζάχαρη δεν είναι ποτέ αρκετή. Πιθανόν έχω πάθει κάποιο είδος ανοσίας και δεν μου φτάνει η ζάχαρη,κυρίως στη σοκολάτα ρόφημα.Εκεί που όλοι λένε σερμπέτι εγώ βάζω κι άλλο.
2.Εκνευρίζομαι με τα ζευγαράκια που σαλιαρίζουν ανενόχλητα στο δρόμο αλλά κατά βάθος θα ήθελα να το κάνω κι εγώ χωρίς να με νοιάζει εξίσου τι θα σκεφτούν οι τριγύρω.
3. Η μνήμη μου είναι τρομακτικά δυνατή σε σημείο που με πληγώνει.Θυμάμαι ρούχα,εκφράσεις,κουβέντες,μουσικές,δρόμους και αριθμούς από τις σημαντικότερες ή και όχι στιγμές της ζωής μου.
4.Μ'αρέσει να φεύγω και να επιστρέφω,και είμαι ευγνώμων που μου το παρέχει αυτό η δουλειά μου(όταν την κάνω).Όχι από δειλία,απλά από σιγουριά ότι θα γυρίσω.
5. Με τρομάζει ο φόβος της μοναξιάς αλλά όσο μεγαλώνω τον απομυθοποιώ.
6. Είμαι αρκετά αδύνατη και σαν να μην έφτανε αυτό οι συναισθηματικές αλλαγές (θετικές και αρνητικές) με αδυνατίζουν κι άλλο.Συμπέρασμα: δεν είμαι εγώ για τέτοια,χρειάζομαι ζεν καταστάσεις.
7. Είμαι Θεσσαλονικιά και δεν έχω πάει στο Λευκό Πύργο,ντροπή μου ξέρω.

Χμμ...ήταν ένα μικρό ξεβράκωμα(πως φαίνεται ο λόγιος άνθρωπος) αλλά συμπαθητικά τα πήγα,πατάω δημοσίευση πριν αρχίσω να αμφισβητώ όσα έγραψα!

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Αίθουσα αναμονής

   Ο Σεπτέμβρης είναι ένας μήνας οργάνωσης και ανακατάταξης αφού τελειώνει το καλοκαίρι και οι όποιοι χαλαροί ρυθμοί του.Αν είσαι μαθητής αρχίζει το σχολείο,αν είσαι φοιτητής αρχίζει η εξεταστική,αν εργάζεσαι δεν αρχίζει τίποτα απλά νοσταλγείς ακόμη την άδεια που πήρες και πόσο λίγο μοιάζει να κράτησε.Κι αν είσαι αναπληρωτής δάσκαλος; ε τότε καλά να πάθεις,ας πρόσεχες! Τότε,ο Σεπτέμβρης είναι μια μεγάλη αίθουσα αναμονής, με ζέστη και βροχές, πέδιλα και μπαλαρίνες,μαύρισμα που αρχίζουν να κρύβουν οι ζακέτες. Αν έχεις φίλους συναδέλφους ευτυχώς δεν κάθεσαι μόνος σου. Βόλτες,καφέδες,μπύρες,αμέτρητες συζητήσεις για πιθανούς διορισμούς,ακόμη και φλιτζάνι που αντί για γράμματα ανδρών βγάζει γράμματα νομών!Πολύ refresh στο alfavita και μετά πάλι βόλτες να ξεχάσω αυτά που διάβασα που δεν λένε τελικά τίποτα.Μια περίεργη αίσθηση ότι πατήθηκε το pause στη ζωή μου και παρατηρώ όλους τους υπόλοιπους που ζουν κανονικά.Και μια μικρή αχτίδα φωτός σε ένα τούνελ που ήταν σκοτεινό πολύ πολύ καιρό,μπορεί να γίνει φως ή απλά να είναι μια αντανάκλαση.

Υ.Γ. Ευτυχώς η Θεσσαλονίκη είναι κούκλα γεμάτη με τα πρώτα πεσμένα φύλλα!

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Το Ποσείδι


 Το Ποσείδι βρίσκεται στο πρώτο πόδι της Χαλικιδικής (Κασσάνδρα) και συγκεκριμένα στη Δυτική πλευρά που κοιτάει τον Θερμαικό και τον Όλυμπο. Εκεί βρίσκεται το φοιτητικό κάμπινγκ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Αν είσαι φοιτητής στη Θεσσαλονίκη (ή και αλλού)ΠΡΕΠΕΙ να πας έστω μια φορά.
  Πέρα απο τα εγκυκλοπαιδικά και γεωγραφικά είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος γι αυτό και αποφάσισα να του αφιερώσω ένα ποστ. Βρέθηκα εκεί πρώτη φορά ως πρωτοετής το 2007 με κάποιες απο τις κολλητές μου και πέρασα μια χαρά.Το 2008 δεν πήγα λόγω βλακείας-έρωτα και απο το '09 μέχρι και φέτος καθιερώθηκε ως ετήσιο....προσκήνυμα!
    Στο Ποσείδι κυκλοφορεί κάθε καρυδιάς καρύδι και όπου κι αν σταθείς,κυρίως τον Ιούλιο,έχει κόσμο. Ροκάδες με κιθάρες,τύποι που έφεραν ηχεία αλλά ξέχασαν πετσέτες και μαγιό,γκόμενες που ισιώνουν μαλλιά και βάφονται 3 το πρωί πριν πάνε στο beach bar για ξεσάλωμα,διάφορες άλλες κατηγορίες και ανάμεσα τους εμάς που νομίζουμε οτι είμαστε φυσιολογικοί. Σκηνές στημένες αλφάδι,άλλες μισοχαλασμένες,ροχαλητά,πατούσες που βγαίνουν απο τη σκηνή για να πάρουν αέρα,παντού σκόρπιες ψάθες,σαγιονάρες και άμμος.
   Επεισοδιακές καταστάσεις γιατί μέσα στο πλήθος κυκλοφορούν και "επικίνδυνοι" τύποι,νταήδες που έσπασαν τη σκηνή μιας φίλης,βλάκας μαστουρωμένος που κατούρησε την επόμενη σκηνή της ίδιας φίλης(τυχερό κορίτσι) και την ομπρέλα μου (άλλο τυχερό κορίτσι),άλλος μάγκας και καλά που τα έσπασε σε λαική βραδιά στην καντίνα και κατέληξε σε κομματώδη κατάσταση στο ιατρείο του κάμπινγκ. Όχι δεν έχω μπλέξει με τον υπόκοσμο απλά όπως όλα τα μέρη έχει τα καλά του και τα κακά του και είναι καλό να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά.Για να τελειώνω με τα αρνητικά της υπόθεσης,αυτό το κάμπινγκ έχει μια μεγάλη δόση ασυδοσίας σε φασαρία και αλκοόλ οπότε πας λίγο συνειδητοποιημένα και όσο αντέξεις τους "γείτονες" και την ελαφριά απλυσιά και έλλειψη ανέσεων που συνεπάγεται ένα κάμπινγκ.

Και πάμε τώρα στα καλά(πολλά άσχημα βλέπω οτι έγραψα,σιτ)

Βασική προυπόθεση όπως σε όλα τα μέρη του κόσμου είναι να έχεις καλή παρέα, με τα σωστά φιλαράκια είναι όνειρο η υπόθεση.Οι προσωπικές μου αναμνήσεις περιλαμβάνουν λίγη ηλιοθεραπεία,πολλές βουτιές,έναν ήλιο που τον κοιτάς με κλειστά μάτια και απο μέσα βλέπεις κόκκινο,πολλά γέλια,περιοδικά και βιβλία απλωμένα σε ψάθες,ανάγνωση ζωδίων,σχολιασμός των υπόλοιπων παρεών,κορόιδεμα σε ζευγαράκια που προφανώς συνουσιάζονται μέσα σε πολύ κόσμο με σουπερ έκδηλες εκφράσεις πόθου,αγόρια που παίζουν ρακέτες και πρέπει να εντοπίσουμε που μένουν,ουρά στη λέσχη για ένα πιάτο φαί,σουβλάκια στην καντίνα που εκ περιτροπής αναλαμβάνουν οι φοιτητικές παρατάξεις(καλύτερο σουβλάκι η ΚΝΕ τελείως αντικειμενικά) και πρωινές πίτες και παγωτά απο το μίνι μάρκετ.Ακόμη, χοροί στο μπιτσόμπαρο (να εισαχθεί στο επόμενο λεξικό κύριε Μπαμπινιώτη) ανεξαρτήτου ώρας,δροσερά ντουζάκια να φύγει το πολύ αλάτι,ταλαίπωροι ύπνοι σε σλιπινγκ μπαγκ χωρίς μαξιλάρι,μπύρες,χαζές φωτογραφίες,ανέκδοτα,πειράγματα με αγνώστους,κλειστά κινητά λόγω μπαταρίας,πολύς γνωστός κόσμος,καμιά νέα (άδοξη) γνωριμία και πονεμένη μέση αφου καθόμαστε μονίμως κάτω.Και όλα αυτά με αποκορύφωμα μια βραδιά στο απόλυτο σκοτάδι με μια ωραία παρέα και ένα καλό παιδί που έφερε κιθάρα,αμέτρητα τραγούδια κάτω απο τον έναστρο Αυγουστιάτικο ουρανό, απο Λοϊζο        
μέχρι Καρρά.Τραγούδησα χωρίς να σκέφτομαι πόσο καλή φωνή έχω,απο την ψυχή μου κοιτάζοντας τα αστέρια και κάνοντας ευχές για όλα τα μικρά και μεγάλα της ζωής.Και μια ανατολή,που πάντα είναι τόσο γοητευτική όσο και το πιο διάσημο ηλιοβασίλεμα.
Ξέχασα οτι νιώθω πως μεγάλωσα κι ας είμαι ακόμη μικρή,ένιωσα το αίμα μου να βράζει και τη νιότη μου να είναι εκεί ανθεκτική ακόμη σε "κακουχίες" και ξενύχτια που φοβόμουν να κάνω.Γι αυτό μ'αρέσει αυτό το μέρος γιατί καταλαβαίνεις οτι είσαι νέος και η ζωή είναι πολύ πολύ όμορφη.

Δεν ξέρω αν θα ξαναπάω,δεν είμαι πια φοιτήτρια και οι φίλες μου τελειώνουν του χρόνου,όπως και να έχει κρατώ μια στρόγγυλη πέτρα κρυμμένη στην τσάντα μου για γούρι,για τις εποχές που έρχονται,καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Απολογισμός I

     
     Μια άδεια σχολική τάξη,ένα ακόμη πιο άδειο προαύλιο,κανένα κουδούνι κι ας έχει περάσει η ώρα του διαλείμματος,το κυλικείο άδειο από ουρά και κυρίως απόλυτη ησυχία παντού. Μια κοπέλα που ξεκολλάει χρωματιστά χαρτόνια και ζωγραφιές από τους τοίχους ενώ αναρωτιέται πότε τις κρέμασε και τώρα τις κατεβάζει.
         Η σχολική χρονιά τέλειωσε και μαζί της η δουλειά μου και όλο αυτό φέρνει αλλαγές που με οδηγούν στην συνήθεια να κάνω απολογισμούς.Πάμε πίσω στον Σεπτέμβρη....Αναμονή,αναμονή,αναμονή,αγωνία,άγχος,κούραση και refresh στο alfavita μπας και έγινε τίποτα,Και τσουπ μέσα Οκτωβρίου διορισμός,άιντε τρέχα στις Αθήνες για σπίτι,σχολείο και όλα αυτά.Εκείνες οι πρώτες μέρες ήταν πολύ δυνατές,σίγουρα αδυνάτισα από το άγχος,Πιστεύω ότι μύριζα ψαρίλα στο σχολείο ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα,πρωτάκι εγώ,πρωτάκια και οι μαθητές μου!Πάραυτα μπήκα σε μια ρέγουλα,είχα και την στήριξη των συναδέλφων που με βοήθησε πολύ.Κύλισε ο καιρός μέχρι τα Χριστούγεννα,κάπου εκεί και λίγο πριν, μια περίεργη αίσθηση δυσφορίας μέσα σε πολύ κόσμο και πεσμένα κέφια.Κατάλαβα ότι ζόρισα τον εαυτό μου πολύ και αποφάσισα να χαλαρώσω.Το διάστημα μετά τις γιορτές ήταν πολύ καλύτερο,άρχισα να μαθαίνω και να λειτουργώ καλύτερα στη δουλειά και προσπάθησα να διασκεδάζω περισσότερο,άλλωστε η Αθήνα έχει τόσα να κάνεις και να δεις.Η ρουτίνα ήταν πολύ δυνατή και ο καιρός πέρασε,δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε στο Πάσχα και στο καλοκαίρι.
      Ήταν μια πολύ δυνατή χρονιά, που με μεγάλωσε,με ωρίμασε και με ανεξαρτητοποίησε οικονομικά και ψυχολογικά.Μου έλειψαν πολύ οι αγαπημένοι μου άνθρωποι και παραδέχομαι ότι μακριά τους κλείστηκα στο καβούκι μου και δεν τόλμησα να προχωρήσω σε ουσιώδεις νέες σχέσεις.Αυτό ήταν το λάθος της χρονιάς,που ελπίζω να μην επαναλάβω του χρόνου.Ταυτόχρονα φιλίες έδειξαν την αξία τους, η μία φίλη που ήταν κοντά μου (σε απόσταση) αποδείχθηκε τόσο σημαντική,πέρασα μαζί της ένα ωραίο χειμώνα και την εκτίμησα ακόμη περισσότερο.Στον αντίποδα αυτού η κολλητή από τη σχολή σε μια απόσταση μισής ώρας επέλεξε τον έρωτα φέτος και δεν μου αφιέρωσε ούτε μια βραδιά.Δεν ξέρω αν το λέω με παράπονο ή με θυμό πάντως θεωρώ ότι οι άνθρωποι πάντα δίνουν δείγματα με τις επιλογές τους και αυτή η φιλία είδε την αρχή του τέλους της.
      Τώρα ετοιμάζομαι να γυρίσω στο σπίτι μου ,στη Θεσσαλονίκη που πάντα μου λείπει,να γυρίζω συνέχεια έξω με τις φίλες μου,να ξεκουραστώ και να περιμένω τον επόμενο Σεπτέμβρη με λίγη εμπειρία και ελάχιστη γνώση.Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το καλοκαίρι γενικώς,εύχομαι να έχουμε την υγεία μας!το επόμενο ποστ θα το γράψω από το πατρικό μου :))



-Κυρία εσύ που μένεις;
-Εδώ πιο κάτω είναι το σπίτι μου Μαρίνη αλλά ο μπαμπάς και η μαμά μου είναι στη Θεσσαλονίκη,εκεί μακριά που σου έδειξα στο χάρτη.
-Α κυρία να τους φέρεις εδώ,να σηκώσετε και να φέρετε το σπίτι σας εδώ στην Ελευσίνα!

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Πάλι λαχείο τράβηξα!

Λήψη πρώτη: κάθομαι στον υπολογιστή και καίγομαι στο σερφάρισμα, χτυπάει το κινητό,  η συνάδελφος που μένει απο κάτω και θέλει να πάμε για καφέ.
Λήψη δεύτερη: τρώω το φαγητό μου, χτυπάει το κινητό, η ίδια συνάδελφος θέλει να πάμε για ποτό το βράδυ.
Λήψη τρίτη: κοιμάμαι το μεσημέρι σαν άνθρωπος, χτυπάει το κινητό στο αθόρυβο-μαντέψτε ποιος- ω ναι η συνάδελφος θέλει να μάθει τα νέα απο το σχολείο γιατί έλειψε σήμερα.Δεν το σηκώνω,ακάθεκτη έρχεται και μου χτυπάει το κουδούνι,ο ύπνος πάει τα νεύρα έρχονται!
Λήψη τέταρτη: είμαι με κολλητή φίλη το Σαββατοκύριακο και χτυπάει το κινητό, ω τη έκπληξη η συνάδελφος θέλει να βρεθούμε.Και φανταστείτε όλο αυτό σε σχεδόν καθημερινή βάση με πληθώρα τηλεφωνημάτων που έχουν φτάσει το ρεκόρ των 5-6 ημερησίως.
Ναι ξέρω υπερβάλω,γίνομαι κακιά και τι πειράζει που κάποιος μπορεί να θέλει παρέα  ΑΛΛΑ αυτό το πρήξιμο είναι ανεπανάληπτο.
Μιλάμε για πολιορκία που ούτε ο πιο κάργα ερωτευμένος γκόμενος δεν θα έκανε.
Και προφανώς για να αντιστέκομαι υπάρχει λόγος.............ΜΙΛΑΕΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ
Και ναι πάλι θα πεις οτι υπερβάλω και τα λεω κι εγώ στον εαυτό μου αλλά είναι πλέον καρατσεκαρίσμένο. Όταν μιλάει κάποιος και δεν  μπορώ να τον διακόψω (μεγάλο ελάττωμα μου) σημαίνει οτι μιλάει πολύ.Και στην τελική το να ακούω κάποιον να πηγαίνει απο το ένα θέμα στο άλλο χωρίς ποτέ να με ρωτάει τη γνώμη μου ή απλά να με αφήσει να πω μια κουβέντα ρε παδιά με αφήνει παγερά αδιάφορη.
Παραδέχομαι οτι στάζω φαρμάκι αυτή τη στιγμή αλλά έχω φτάσει στα όρια μου,έχω εξαντλήσει όλη την γκάμα με δικαιολογίες που έχω( θέλω να κάνω μπάνιο, είμαι κουρασμένη,ένα ρακούν μπήκε μέσα στο σπίτι και μου το έκανε άνω κάτω..)
Και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν  οτι μου ζήτησε και εξηγήσεις, οτι ποτέ δεν με βολεύει και μήπως έχω κάτι προσωπικό μαζί της και μπλα μπλα και πάλι σκέφτομαι ότι την συζήτηση αυτήν την κάνεις με κάποιο πολύ κοντινό πρόσωπο που να πάρει.

Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός ότι και οι υπόλοιποι στο σχολείο μου ρίχνουν κάτι ματιές με νόημα και κάτι ατάκες του τύπου τι τραβάς κι εσύ παιδί μου...διακριτικά πάντα.Η αλήθεια είναι ότι έχει κάποια σοβαρά προσωπικά θέματα αλλά εγώ είμαι δασκάλα όχι ψυχολόγος και μας χωρίζουν και 10 χρόνια ηλικιακά και επίσης βρίσκω ότι δεν έχουμε κοινές ασχολίες και ενδιαφέροντα.Ενδεικτικά αναφέρω οτι εχει υπολογιστή και δεν τον ανοίγει, ενώ εγώ σχεδόν δεν τον κλείνω.Πω πω κάθομαι και δικαιολογούμαι και ναι εντάξει το ομολογώ ότι νιώθω και τύψεις αλλά πραγματικά δεν αντέχω.Συγγνώμη είμαι ένας πολύ κακός και επιλεκτικός άνθρωπος.Θα ήθελα πολύ να διαβάσω κανένα σχόλιο να δω αν τρελάθηκα ή θα το γλιτώσω...

Για την ιστορία το ποστ αυτό το έχω γράψει εδώ και καιρό αλλά κάτι με κρατούσε από τη δημοσίευση, προφανώς η επαναλαμβανόμενη αυτή κατάσταση μου έχει άρει όποιους ηθικούς φραγμούς είχα.Α και τελειώνοντας το ευτυχές γεγονός είναι ότι σε 20 μέρες κουνάω μαντήλι και πάω σε απόσταση ασφαλείας (ελπίζω) από όλο αυτό .

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Γκρι

Χτίζεις με υπομονή ένα τοίχος γύρω απο την ψυχή σου για να την προστατεύεις απο ό,τι σε πληγώνει και αποστασιοποιείσαι απο διάφορα συναισθήματα.Και το υλικό όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο σκληρό και πέτρινο.Κι ύστερα σκάει μύτη ένα χαμόγελο,μια γνωριμία,λίγη πλάκα και λίγη κόντρα και ένα ενδιαφέρον και οι πέτρες λιώνουν όπως τα παγάκια το καλοκαίρι. Το σκληρό περίβλημα που με κόπο έχτισες, γκρεμίζεται εν μια νυκτί και ανοίγεσαι και το μυαλό τρέχει με ιλλιγιώδη ταχύτητα και φτιάχνει εικόνες και χρώματα απο το πουθενά. Προσγειώνεσαι όμως τις πιο πολλές φορές και κοιτάζεις το γκρεμισμένο σου τοίχος και αναρωτιέσαι τι έφταιξε και φτου κι απ την αρχή χτίσιμο.

Δεν εχω καταλάβει ακόμη πως γίνεται μονίμως να ελπίζω σε κάτι και μετά να μην γίνεται και ενώ υποφέρω να κάνω πάλι το ίδιο λάθος.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Τα λεφτά ποιος τα ανακάλυψε ;

  Τόσες μέρες σκέφτομαι ότι θέλω να κάνω ένα ποστ για μια πρόσφατη ταξιδιωτική εμπειρία και τώρα ξαφνικά τα χέρια μου με άλλους σκοπούς χτυπάνε σπασμωδικά το πληκτρολόγιο. Νεύρα, θυμός, οργή...ναι θα κράξω,δεν θα με λογοκρίνω,ίσως βρίσω αν και δεν μου αρέσει να το κάνω.
 Σήμερα ήρθαν δύο πανέμορφοι λογαριασμοί, φυσικό αέριο και ρεύμα, 300 κάτι ευρώ το κουστουμάκι. Νταμπλάς μου ήρθε, έκατσα σοκαρισμένη στον καναπέ να αναλογιστώ αν κυκλοφορούσα γυμνή μέσα στο σπίτι με το θερμοστάτη στο 35 και δεν το θυμάμαι ή αν κοιμάμαι με αναμμένο θερμοσίφωνα και φώτα και μου διαφεύγει. Χάθηκε η αίσθηση ότι σήμερα η δουλειά πήγε καλά, ότι αύριο θα δω 2 αγαπημένες φίλες και ότι τουλάχιστον η άνοιξη βαίνει ομαλά. Χάθηκαν όλα, μόνο νεύρα για τον γαμημένο ΦΠΑ και την κωλοερτ που πληρώνω και μου παρέχει ενημέρωση,παιδεία,ψυχαγωγία και όλα τα καλά του κόσμου. Και σιγά τον χειμώνα ρε γαμώ την Αττική μου που και καλά είναι νότια και δεν κάνει κρύο και γλιτώνεις λεφτά απο τη θέρμανση.Πήγα και περπάτησα να χαλαρώσω να αποσυμπιεστώ αλλά γύρισα σπίτι και πάλι νιώθω το ίδιο.

Ξέρω οτι μπορεί και να υπερβάλω και κάπου μέσα μου η κλασική φωνή της αμφισβήτησης μου λέει μήπως το χοντραίνεις ;  στην Ιαπωνία το μενού απο αύριο έχει ουράνιο και κέσιο και άλλοι πεινάνε και εσύ έχεις δουλειά και στα 23 σου είσαι ανεξάρτητη και έχεις και παράπονο για τους λογαριασμούς. Αλλά εκεί φτάσαμε να συγκρίνουμε πάντα με τα χειρότερα και να λέμε α καλά είμαι εδώ και έρχεται στο μυαλό κατευθείαν το Αντισταθείτε του Μιχάλη  Κατσαρού. Όχι δεν λέω τίποτα καινούριο,ο καθένας ανακαλύπτει την Αμερική μόνος του και στην ώρα του,το είχα υποψιαστεί αλλά τώρα σιγουρεύτηκα οτι όλα έχουν πολύ δύσκολα.Και είναι η πρώτη φορά αυτές τις μέρες που σκέφτομαι ότι ίσως η μετανάστευση είναι μια κάποια λύση, όχι ότι σε άλλη χώρα δεν θα μου πίνουν το αίμα, απλά θα πονάω λιγότερο.

Φοβάμαι οτι όλοι καλά τα λέμε απο τον υπολογιστή μας και την ασφάλεια του σπιτιού μας και κράζουμε και ακόμη καθόμαστε και είμαι συνένοχη σε αυτό αλλά φοβάμαι και την μέρα που μπορεί να γίνει το μπαμ και να χαθεί κόσμος  και κόποι και όνειρα και κεκτημένα.Δεν ξέρω....

Κι όλα αυτά για δυο καταραμένους λογαριασμούς από τους άπειρους που θα πληρώσω.

Έγινε τελικά η ζωή πολύ ακριβό σπορ.

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

If only i don't bend and break

  Χθες το απόγευμα σε μια στάση του Προαστιακού,κάπου στην Αττική περίμενα το λεωφορείο για να πάω σπίτι. Είχε κρύο και αρκετό αέρα, όλοι με κουμπωμένα πανωφόρια ψάχναμε να σταθούμε κάπου που να μην μπάζει(δεν υπάρχει τέτοιο σημείο,ύπουλος ο προαστιακός)! Οι λάμπες πάνω από το κεφάλι μου χόρευαν με τον ρυθμό του αέρα και εγώ έκανα ανελέητο ζάπινγκ στο ραδιόφωνο του κινητού μου, από derti fm μέχρι τα καλύτερα μπίτια! Το λεωφορείο άργησε  τόσο που πρόλαβα να κάνω μια συνεδρία ψυχανάλυσης με τον εαυτό μου.

Που πάω;
 Σε ένα σπίτι που δεν με περιμένει κανείς.
Πως περνάνε οι μέρες μου;
Πρωινό ξύπνημα, σχολείο ως δουλειά -μικρά ζιζάνια που αναρωτιούνται πόσα διαλείμματα έχουν ακόμη-,επιστροφή στο σπίτι,φαγητό, ξεκούραση, διάβασμα το απόγευμα, τηλέφωνα και ίντερνετ με τα αγαπημένα πρόσωπα που είναι μακριά, ύπνος και φτου κι απ'την αρχή.Οκ υπάρχουν και καλά σαββατοκύριακα με βόλτες κλπ αλλά η καθημερινότητα είναι τόσο δυνατή που ο,τι συμβαίνει σε αυτήν σου μένει τελικά.
Νιώθω ότι έχουν ποτίσει τα ρούχα μου μοναξιά και μονοτονία ακατάλληλη για τα 22 μου και κάτι χρόνια.Λέω στον εαυτό μου να κάνει υπομονή, να περιμένει στην αναμονή, να κρατηθεί με την προσμονή.Υπομονή,αναμονή,προσμονή, όλα με κατάληξη μονή,τυχαίο; δεν νομίζω!Ζω περιμένοντας να ζήσω. Συννεφιασμένες σκέψεις,αντίστοιχες με τον καιρό, αγωνία για το μέλλον σε όλα τα επίπεδα.

Και ενώ αναρωτιόμουν πως θα πορευτώ στη ζωή μου μακριά από όσους θέλω δίπλα μου και χωρίς κάτι να διαφαίνεται στο μέλλον το ανελέητο ζάπινγκ με έσωσε.Πέτυχα στο ράδιο το παρακάτω τραγούδι που λατρεύω,το λεωφορείο εδέησε να έρθει και  η συνεδρία τελείωσε.Σκέφτηκα ότι είμαι ακόμη μικρή και το μοναδικό μου ταλέντο να μην χάνω τις ελπίδες μου ξεθάρρεψε και μου θύμισε πόσα έχω και πόσα ακόμη προσπαθώ και μπορώ να κερδίσω.

"If only I don't bend and break I'll meet you on the other side I'll meet you in the light.
If only I don't suffocate I'll meet you in the morning when you wake." 





Υ.Γ. Μεθαύριο μπαίνει η άνοιξη και σε 5 μέρες θα πάω στην Suitcase girl!

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Αποδράσεις

  Κατά κανόνα το μυαλό δραπετεύει συνεχώς. Ταξιδεύω καθημερινά στα πέρατα του κόσμου όταν σερφάρω και βλέπω εικόνες,όταν ξαπλώνω το βράδυ στο κρεβάτι μου και αντί για προβατάκια μετράω αεροπλανάκια που θα με πάνε εδώ κι εκεί και αχ πως θα είναι,θα έχει ήλιο,θα φάω ωραία γλυκά,θα επισκεφθώ ξεχωριστά μέρη.Ταξιδεύω όταν μπαίνω στα κλασικά σάιτ αναζήτησης πτήσεων και χαζεύω τιμές ενώ δεν πρόκειται να πάω κάπου αλλά α ρε τώρα να πηγαίναμε μια βδομαδούλα Ισπανία!!!Και επίσης (ακόμη πιο παθέτικ και νοστάλτζικ) ταξιδεύω στα μέρη που έχω ήδη πάει κοιτώντας με τις ώρες φωτογραφίες που έχω από εκείνα τα ταξίδια,με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση πάντα.
    Αλλά άλλο πράγμα να ταξιδεύει και το σώμα μαζί με το μυαλό.Η αγωνία και τα άπειρα τσεκαρίσματα σε εισιτήρια,  βαλίτσες που δεν κλείνουν και το ρολόι που δεν πλησιάζει την ώρα αναχώρησης. Και φυσικά η φωνή της λατρεμένης μαμάς -Πήρες αρκετά εσώρουχα?και κάλτσες?αυτό το κοντομάνικο τι το θες,Απρίλιος είναι ακόμη! Και μετά, το ταξίδι που θέλω να κάτσω πάντα στο παράθυρο και να χαζεύω σύννεφα,δρόμους,τη φύση, οτιδήποτε.Και μετά και μετά ο προορισμός,η αίσθηση του τουρίστα(αγαπώ να έχω τον χάρτη και να ψάχνουμε που σκατά είναι αυτό το μουσείο),τα ξενοδοχεία,που ενίοτε είναι μάπα(άμα τα διαλέγεις με κλειστά μάτια),το μετρό που κοιτάς την κάθε τύπισσα και σχολιάζεις ελληνικά με την υπόλοιπη παρέα μεγαλόφωνα(ναι και οι καφρίλες έχουν πλάκα)μέχρι να γυρίσει να σου απαντήσει σε επίσης ωραία ελληνικά!Και ειδικά στο εξωτερικό οι τόποι έχουν μια άλλη μυρωδιά και νιώθεις κι εσύ αλλιώτικος ανάμεσα σε ξένους και πολύ διαφορετικούς ανθρώπους,δεν σε νοιάζει να μάθεις τι γίνεται στον κόσμο,ή τι ανέβασαν οι φίλοι σου στο facebook,ή ακόμη και τι θα φας,απλά σωριάζεσαι σε ένα McDonald's μετά από ώρες περπάτημα και πολλές φωτογραφίες με φόντο εκείνο το μνημείο και έλα τώρα και από το καλό μου το προφίλ να με βγάλεις.Ακόμη εκείνο το ζόρι που έχει όλη η παρέα αν δεν μιλάς τη γλώσσα και που συνήθως κι αυτοί οι χριστιανοί(ή και μη) δεν μιλάνε αγγλικά και λες τώρα θα μας στείλουν όπου θέλουν.Και φυσικά τα ψώνια, γιατί κοριτσάκια είμαστε κάτι θα πάρουμε να χουμε να θυμόμαστε,για μας,για τη μαμά,τον μπαμπά,τα αδέρφια,την κουμπάρα του ξαδέρφου του μπατζανάκη και όλο το σόι κι ας μην είναι το επίθετο μας Ωνάση.Ποδαρόδρομος,ζέστη ή κρύο,αναμονή σε ουρές αλλά και γέλια,χαμόγελα,στιγμές που μένουν στο μυαλό,γεμίζουν τις μπαταρίες και όταν φτάσει η ώρα της επιστροφής παίρνεις τη βαλίτσα(που τώρα δεν κλείνει με τίποτα) και γυρνάς σπίτι σου να περάσεις τις φωτογραφίες στον υπολογιστή και να έχεις να χαζεύεις μέχρι την επόμενη απόδραση ψυχή τε και σώματι.

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Βασικά καλησπέρα σας!

  Και πως αρχίζει κανείς το άθλημα του blogging?Δεν έχω ιδέα αλλά νιώθω την ανάγκη να αδειάζω το κεφάλι μου που παράγει ακατάπαυστα σκέψεις.Θα θελα να μπορώ λοιπόν να τις καρφιτσώνω εδώ σε μια μοντέρνα μορφή ημερολογίου αφού κακά τα ψέματα όλοι κάπου θέλουμε να μοιραστούμε,να δηλώσουμε,να εξωτερικευτούμε,να φανούμε ρε παιδί μου.Έτσι με την παρότρυνση μιας μυημένης φίλης το αποφάσισα και ένα κρύο απόγευμα του Γενάρη (έτσι κινηματογραφικά) το ξεκινάω και όπου βγάλει.Παράτησα λοιπόν το διάβασμα(όχι ευτυχώς δεν έχω πια εξεταστική) και επεξεργάζομαι  μία ώρα την κάθε λέξη που γράφω. Ποια είμαι??Έλα μου ντε...το ψάχνω ακόμη μέσα από καθημερινότητα,δουλειά,βόλτες,αστικά βιώματα,τηλεόραση,μουσική,ταινίες,δρόμους,ταξίδια και όλα αυτά που κάνουν ένα νέο σήμερα να αλλάζει και ταυτόχρονα να μένει ίδιος.Ίδωμεν.