Τόσες μέρες σκέφτομαι ότι θέλω να κάνω ένα ποστ για μια πρόσφατη ταξιδιωτική εμπειρία και τώρα ξαφνικά τα χέρια μου με άλλους σκοπούς χτυπάνε σπασμωδικά το πληκτρολόγιο. Νεύρα, θυμός, οργή...ναι θα κράξω,δεν θα με λογοκρίνω,ίσως βρίσω αν και δεν μου αρέσει να το κάνω.
Σήμερα ήρθαν δύο πανέμορφοι λογαριασμοί, φυσικό αέριο και ρεύμα, 300 κάτι ευρώ το κουστουμάκι. Νταμπλάς μου ήρθε, έκατσα σοκαρισμένη στον καναπέ να αναλογιστώ αν κυκλοφορούσα γυμνή μέσα στο σπίτι με το θερμοστάτη στο 35 και δεν το θυμάμαι ή αν κοιμάμαι με αναμμένο θερμοσίφωνα και φώτα και μου διαφεύγει. Χάθηκε η αίσθηση ότι σήμερα η δουλειά πήγε καλά, ότι αύριο θα δω 2 αγαπημένες φίλες και ότι τουλάχιστον η άνοιξη βαίνει ομαλά. Χάθηκαν όλα, μόνο νεύρα για τον γαμημένο ΦΠΑ και την κωλοερτ που πληρώνω και μου παρέχει ενημέρωση,παιδεία,ψυχαγωγία και όλα τα καλά του κόσμου. Και σιγά τον χειμώνα ρε γαμώ την Αττική μου που και καλά είναι νότια και δεν κάνει κρύο και γλιτώνεις λεφτά απο τη θέρμανση.Πήγα και περπάτησα να χαλαρώσω να αποσυμπιεστώ αλλά γύρισα σπίτι και πάλι νιώθω το ίδιο.
Ξέρω οτι μπορεί και να υπερβάλω και κάπου μέσα μου η κλασική φωνή της αμφισβήτησης μου λέει μήπως το χοντραίνεις ; στην Ιαπωνία το μενού απο αύριο έχει ουράνιο και κέσιο και άλλοι πεινάνε και εσύ έχεις δουλειά και στα 23 σου είσαι ανεξάρτητη και έχεις και παράπονο για τους λογαριασμούς. Αλλά εκεί φτάσαμε να συγκρίνουμε πάντα με τα χειρότερα και να λέμε α καλά είμαι εδώ και έρχεται στο μυαλό κατευθείαν το Αντισταθείτε του Μιχάλη Κατσαρού. Όχι δεν λέω τίποτα καινούριο,ο καθένας ανακαλύπτει την Αμερική μόνος του και στην ώρα του,το είχα υποψιαστεί αλλά τώρα σιγουρεύτηκα οτι όλα έχουν πολύ δύσκολα.Και είναι η πρώτη φορά αυτές τις μέρες που σκέφτομαι ότι ίσως η μετανάστευση είναι μια κάποια λύση, όχι ότι σε άλλη χώρα δεν θα μου πίνουν το αίμα, απλά θα πονάω λιγότερο.
Φοβάμαι οτι όλοι καλά τα λέμε απο τον υπολογιστή μας και την ασφάλεια του σπιτιού μας και κράζουμε και ακόμη καθόμαστε και είμαι συνένοχη σε αυτό αλλά φοβάμαι και την μέρα που μπορεί να γίνει το μπαμ και να χαθεί κόσμος και κόποι και όνειρα και κεκτημένα.Δεν ξέρω....
Κι όλα αυτά για δυο καταραμένους λογαριασμούς από τους άπειρους που θα πληρώσω.
Έγινε τελικά η ζωή πολύ ακριβό σπορ.
4 σχόλια:
μπα, η μετανάστευση δεν φέρνει την ευτυχία. Ξέρω εγώ τι σου λέω. Την φέρνουν οι άνθρωποι και ένας πυρήνας αγαπημένων έστω ενός-δυο ανθρώπων που σου συμπαραστέκονται και τους συμπαραστέκεσαι στα ζόρια :)
Για τους λογαριασμούς... κλάφτα..
Καλησπέρες απ' τα ξένα
quaintrelle dandy έχεις δίκιο, απο μεγάλη οικογενειακή εμπειρία βλέπω οτι και η ξενιτιά και η απόσταση που συνεπάγεται είναι σκλήρή. Απλά εγώ σκέψεις κάνω φωναχτά...
Χαιρετίσματα και κουράγιο εκεί στα ξένα :)
την ζωή την κάναμε πολύ ακριβό σπορ θες να πεις...
αχ Douli είχα την αίσθηση οτι είπα βαριά κουβέντα και τώρα την έκανες ακόμη πιο βαριά και αληθινή.Θα θελα να σε αμφισβητήσω(για να δικαιολογήσω και τον τίτλο του blog)αλλά δεν μπορώ να το κάνω,αυτή είναι η αλήθεια.
Δημοσίευση σχολίου