Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

If only i don't bend and break

  Χθες το απόγευμα σε μια στάση του Προαστιακού,κάπου στην Αττική περίμενα το λεωφορείο για να πάω σπίτι. Είχε κρύο και αρκετό αέρα, όλοι με κουμπωμένα πανωφόρια ψάχναμε να σταθούμε κάπου που να μην μπάζει(δεν υπάρχει τέτοιο σημείο,ύπουλος ο προαστιακός)! Οι λάμπες πάνω από το κεφάλι μου χόρευαν με τον ρυθμό του αέρα και εγώ έκανα ανελέητο ζάπινγκ στο ραδιόφωνο του κινητού μου, από derti fm μέχρι τα καλύτερα μπίτια! Το λεωφορείο άργησε  τόσο που πρόλαβα να κάνω μια συνεδρία ψυχανάλυσης με τον εαυτό μου.

Που πάω;
 Σε ένα σπίτι που δεν με περιμένει κανείς.
Πως περνάνε οι μέρες μου;
Πρωινό ξύπνημα, σχολείο ως δουλειά -μικρά ζιζάνια που αναρωτιούνται πόσα διαλείμματα έχουν ακόμη-,επιστροφή στο σπίτι,φαγητό, ξεκούραση, διάβασμα το απόγευμα, τηλέφωνα και ίντερνετ με τα αγαπημένα πρόσωπα που είναι μακριά, ύπνος και φτου κι απ'την αρχή.Οκ υπάρχουν και καλά σαββατοκύριακα με βόλτες κλπ αλλά η καθημερινότητα είναι τόσο δυνατή που ο,τι συμβαίνει σε αυτήν σου μένει τελικά.
Νιώθω ότι έχουν ποτίσει τα ρούχα μου μοναξιά και μονοτονία ακατάλληλη για τα 22 μου και κάτι χρόνια.Λέω στον εαυτό μου να κάνει υπομονή, να περιμένει στην αναμονή, να κρατηθεί με την προσμονή.Υπομονή,αναμονή,προσμονή, όλα με κατάληξη μονή,τυχαίο; δεν νομίζω!Ζω περιμένοντας να ζήσω. Συννεφιασμένες σκέψεις,αντίστοιχες με τον καιρό, αγωνία για το μέλλον σε όλα τα επίπεδα.

Και ενώ αναρωτιόμουν πως θα πορευτώ στη ζωή μου μακριά από όσους θέλω δίπλα μου και χωρίς κάτι να διαφαίνεται στο μέλλον το ανελέητο ζάπινγκ με έσωσε.Πέτυχα στο ράδιο το παρακάτω τραγούδι που λατρεύω,το λεωφορείο εδέησε να έρθει και  η συνεδρία τελείωσε.Σκέφτηκα ότι είμαι ακόμη μικρή και το μοναδικό μου ταλέντο να μην χάνω τις ελπίδες μου ξεθάρρεψε και μου θύμισε πόσα έχω και πόσα ακόμη προσπαθώ και μπορώ να κερδίσω.

"If only I don't bend and break I'll meet you on the other side I'll meet you in the light.
If only I don't suffocate I'll meet you in the morning when you wake." 





Υ.Γ. Μεθαύριο μπαίνει η άνοιξη και σε 5 μέρες θα πάω στην Suitcase girl!

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Αποδράσεις

  Κατά κανόνα το μυαλό δραπετεύει συνεχώς. Ταξιδεύω καθημερινά στα πέρατα του κόσμου όταν σερφάρω και βλέπω εικόνες,όταν ξαπλώνω το βράδυ στο κρεβάτι μου και αντί για προβατάκια μετράω αεροπλανάκια που θα με πάνε εδώ κι εκεί και αχ πως θα είναι,θα έχει ήλιο,θα φάω ωραία γλυκά,θα επισκεφθώ ξεχωριστά μέρη.Ταξιδεύω όταν μπαίνω στα κλασικά σάιτ αναζήτησης πτήσεων και χαζεύω τιμές ενώ δεν πρόκειται να πάω κάπου αλλά α ρε τώρα να πηγαίναμε μια βδομαδούλα Ισπανία!!!Και επίσης (ακόμη πιο παθέτικ και νοστάλτζικ) ταξιδεύω στα μέρη που έχω ήδη πάει κοιτώντας με τις ώρες φωτογραφίες που έχω από εκείνα τα ταξίδια,με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση πάντα.
    Αλλά άλλο πράγμα να ταξιδεύει και το σώμα μαζί με το μυαλό.Η αγωνία και τα άπειρα τσεκαρίσματα σε εισιτήρια,  βαλίτσες που δεν κλείνουν και το ρολόι που δεν πλησιάζει την ώρα αναχώρησης. Και φυσικά η φωνή της λατρεμένης μαμάς -Πήρες αρκετά εσώρουχα?και κάλτσες?αυτό το κοντομάνικο τι το θες,Απρίλιος είναι ακόμη! Και μετά, το ταξίδι που θέλω να κάτσω πάντα στο παράθυρο και να χαζεύω σύννεφα,δρόμους,τη φύση, οτιδήποτε.Και μετά και μετά ο προορισμός,η αίσθηση του τουρίστα(αγαπώ να έχω τον χάρτη και να ψάχνουμε που σκατά είναι αυτό το μουσείο),τα ξενοδοχεία,που ενίοτε είναι μάπα(άμα τα διαλέγεις με κλειστά μάτια),το μετρό που κοιτάς την κάθε τύπισσα και σχολιάζεις ελληνικά με την υπόλοιπη παρέα μεγαλόφωνα(ναι και οι καφρίλες έχουν πλάκα)μέχρι να γυρίσει να σου απαντήσει σε επίσης ωραία ελληνικά!Και ειδικά στο εξωτερικό οι τόποι έχουν μια άλλη μυρωδιά και νιώθεις κι εσύ αλλιώτικος ανάμεσα σε ξένους και πολύ διαφορετικούς ανθρώπους,δεν σε νοιάζει να μάθεις τι γίνεται στον κόσμο,ή τι ανέβασαν οι φίλοι σου στο facebook,ή ακόμη και τι θα φας,απλά σωριάζεσαι σε ένα McDonald's μετά από ώρες περπάτημα και πολλές φωτογραφίες με φόντο εκείνο το μνημείο και έλα τώρα και από το καλό μου το προφίλ να με βγάλεις.Ακόμη εκείνο το ζόρι που έχει όλη η παρέα αν δεν μιλάς τη γλώσσα και που συνήθως κι αυτοί οι χριστιανοί(ή και μη) δεν μιλάνε αγγλικά και λες τώρα θα μας στείλουν όπου θέλουν.Και φυσικά τα ψώνια, γιατί κοριτσάκια είμαστε κάτι θα πάρουμε να χουμε να θυμόμαστε,για μας,για τη μαμά,τον μπαμπά,τα αδέρφια,την κουμπάρα του ξαδέρφου του μπατζανάκη και όλο το σόι κι ας μην είναι το επίθετο μας Ωνάση.Ποδαρόδρομος,ζέστη ή κρύο,αναμονή σε ουρές αλλά και γέλια,χαμόγελα,στιγμές που μένουν στο μυαλό,γεμίζουν τις μπαταρίες και όταν φτάσει η ώρα της επιστροφής παίρνεις τη βαλίτσα(που τώρα δεν κλείνει με τίποτα) και γυρνάς σπίτι σου να περάσεις τις φωτογραφίες στον υπολογιστή και να έχεις να χαζεύεις μέχρι την επόμενη απόδραση ψυχή τε και σώματι.