Χθες το απόγευμα σε μια στάση του Προαστιακού,κάπου στην Αττική περίμενα το λεωφορείο για να πάω σπίτι. Είχε κρύο και αρκετό αέρα, όλοι με κουμπωμένα πανωφόρια ψάχναμε να σταθούμε κάπου που να μην μπάζει(δεν υπάρχει τέτοιο σημείο,ύπουλος ο προαστιακός)! Οι λάμπες πάνω από το κεφάλι μου χόρευαν με τον ρυθμό του αέρα και εγώ έκανα ανελέητο ζάπινγκ στο ραδιόφωνο του κινητού μου, από derti fm μέχρι τα καλύτερα μπίτια! Το λεωφορείο άργησε τόσο που πρόλαβα να κάνω μια συνεδρία ψυχανάλυσης με τον εαυτό μου.
Που πάω;
Σε ένα σπίτι που δεν με περιμένει κανείς.
Πως περνάνε οι μέρες μου;
Πρωινό ξύπνημα, σχολείο ως δουλειά -μικρά ζιζάνια που αναρωτιούνται πόσα διαλείμματα έχουν ακόμη-,επιστροφή στο σπίτι,φαγητό, ξεκούραση, διάβασμα το απόγευμα, τηλέφωνα και ίντερνετ με τα αγαπημένα πρόσωπα που είναι μακριά, ύπνος και φτου κι απ'την αρχή.Οκ υπάρχουν και καλά σαββατοκύριακα με βόλτες κλπ αλλά η καθημερινότητα είναι τόσο δυνατή που ο,τι συμβαίνει σε αυτήν σου μένει τελικά.
Νιώθω ότι έχουν ποτίσει τα ρούχα μου μοναξιά και μονοτονία ακατάλληλη για τα 22 μου και κάτι χρόνια.Λέω στον εαυτό μου να κάνει υπομονή, να περιμένει στην αναμονή, να κρατηθεί με την προσμονή.Υπομονή,αναμονή,προσμονή, όλα με κατάληξη μονή,τυχαίο; δεν νομίζω!Ζω περιμένοντας να ζήσω. Συννεφιασμένες σκέψεις,αντίστοιχες με τον καιρό, αγωνία για το μέλλον σε όλα τα επίπεδα.
Και ενώ αναρωτιόμουν πως θα πορευτώ στη ζωή μου μακριά από όσους θέλω δίπλα μου και χωρίς κάτι να διαφαίνεται στο μέλλον το ανελέητο ζάπινγκ με έσωσε.Πέτυχα στο ράδιο το παρακάτω τραγούδι που λατρεύω,το λεωφορείο εδέησε να έρθει και η συνεδρία τελείωσε.Σκέφτηκα ότι είμαι ακόμη μικρή και το μοναδικό μου ταλέντο να μην χάνω τις ελπίδες μου ξεθάρρεψε και μου θύμισε πόσα έχω και πόσα ακόμη προσπαθώ και μπορώ να κερδίσω.
"If only I don't bend and break I'll meet you on the other side I'll meet you in the light.
If only I don't suffocate I'll meet you in the morning when you wake."
Υ.Γ. Μεθαύριο μπαίνει η άνοιξη και σε 5 μέρες θα πάω στην Suitcase girl!
Που πάω;
Σε ένα σπίτι που δεν με περιμένει κανείς.
Πως περνάνε οι μέρες μου;
Πρωινό ξύπνημα, σχολείο ως δουλειά -μικρά ζιζάνια που αναρωτιούνται πόσα διαλείμματα έχουν ακόμη-,επιστροφή στο σπίτι,φαγητό, ξεκούραση, διάβασμα το απόγευμα, τηλέφωνα και ίντερνετ με τα αγαπημένα πρόσωπα που είναι μακριά, ύπνος και φτου κι απ'την αρχή.Οκ υπάρχουν και καλά σαββατοκύριακα με βόλτες κλπ αλλά η καθημερινότητα είναι τόσο δυνατή που ο,τι συμβαίνει σε αυτήν σου μένει τελικά.
Νιώθω ότι έχουν ποτίσει τα ρούχα μου μοναξιά και μονοτονία ακατάλληλη για τα 22 μου και κάτι χρόνια.Λέω στον εαυτό μου να κάνει υπομονή, να περιμένει στην αναμονή, να κρατηθεί με την προσμονή.Υπομονή,αναμονή,προσμονή, όλα με κατάληξη μονή,τυχαίο; δεν νομίζω!Ζω περιμένοντας να ζήσω. Συννεφιασμένες σκέψεις,αντίστοιχες με τον καιρό, αγωνία για το μέλλον σε όλα τα επίπεδα.
Και ενώ αναρωτιόμουν πως θα πορευτώ στη ζωή μου μακριά από όσους θέλω δίπλα μου και χωρίς κάτι να διαφαίνεται στο μέλλον το ανελέητο ζάπινγκ με έσωσε.Πέτυχα στο ράδιο το παρακάτω τραγούδι που λατρεύω,το λεωφορείο εδέησε να έρθει και η συνεδρία τελείωσε.Σκέφτηκα ότι είμαι ακόμη μικρή και το μοναδικό μου ταλέντο να μην χάνω τις ελπίδες μου ξεθάρρεψε και μου θύμισε πόσα έχω και πόσα ακόμη προσπαθώ και μπορώ να κερδίσω.
"If only I don't bend and break I'll meet you on the other side I'll meet you in the light.
If only I don't suffocate I'll meet you in the morning when you wake."
Υ.Γ. Μεθαύριο μπαίνει η άνοιξη και σε 5 μέρες θα πάω στην Suitcase girl!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου