Οι αλήθειες μου

Θα έλεγα για τον εαυτό μου (τελείως αντικειμενικά) οτι έχω μια νορμάλ έως καλή σχέση με την αλήθεια αλλά ομολογώ οτι αυτή τη στιγμή δυσκολεύομαι να πω 7 αλήθειες για τον εαυτό μου.Ας κάνω μια δοκιμή:

1. Η ζάχαρη δεν είναι ποτέ αρκετή. Πιθανόν έχω πάθει κάποιο είδος ανοσίας και δεν μου φτάνει η ζάχαρη,κυρίως στη σοκολάτα ρόφημα.Εκεί που όλοι λένε σερμπέτι εγώ βάζω κι άλλο.

2.Εκνευρίζομαι με τα ζευγαράκια που σαλιαρίζουν ανενόχλητα στο δρόμο αλλά κατά βάθος θα ήθελα να το κάνω κι εγώ χωρίς να με νοιάζει εξίσου τι θα σκεφτούν οι τριγύρω.

3. Η μνήμη μου είναι τρομακτικά δυνατή σε σημείο που με πληγώνει.Θυμάμαι ρούχα,εκφράσεις,κουβέντες,μουσικές,δρόμους και αριθμούς από τις σημαντικότερες ή και όχι στιγμές της ζωής μου.

4.Μ'αρέσει να φεύγω και να επιστρέφω,και είμαι ευγνώμων που μου το παρέχει αυτό η δουλειά μου(όταν την κάνω).Όχι από δειλία,απλά από σιγουριά ότι θα γυρίσω.

5. Με τρομάζει ο φόβος της μοναξιάς αλλά όσο μεγαλώνω τον απομυθοποιώ.

6. Είμαι αρκετά αδύνατη και σαν να μην έφτανε αυτό οι συναισθηματικές αλλαγές (θετικές και αρνητικές) με αδυνατίζουν κι άλλο.Συμπέρασμα: δεν είμαι εγώ για τέτοια,χρειάζομαι ζεν καταστάσεις.
7. Είμαι Θεσσαλονικιά και δεν έχω πάει στο Λευκό Πύργο,ντροπή μου ξέρω.

Χμμ...ήταν ένα μικρό ξεβράκωμα(πως φαίνεται ο λόγιος άνθρωπος) αλλά συμπαθητικά τα πήγα,πατάω δημοσίευση πριν αρχίσω να αμφισβητώ όσα έγραψα!