Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Αποδράσεις

  Κατά κανόνα το μυαλό δραπετεύει συνεχώς. Ταξιδεύω καθημερινά στα πέρατα του κόσμου όταν σερφάρω και βλέπω εικόνες,όταν ξαπλώνω το βράδυ στο κρεβάτι μου και αντί για προβατάκια μετράω αεροπλανάκια που θα με πάνε εδώ κι εκεί και αχ πως θα είναι,θα έχει ήλιο,θα φάω ωραία γλυκά,θα επισκεφθώ ξεχωριστά μέρη.Ταξιδεύω όταν μπαίνω στα κλασικά σάιτ αναζήτησης πτήσεων και χαζεύω τιμές ενώ δεν πρόκειται να πάω κάπου αλλά α ρε τώρα να πηγαίναμε μια βδομαδούλα Ισπανία!!!Και επίσης (ακόμη πιο παθέτικ και νοστάλτζικ) ταξιδεύω στα μέρη που έχω ήδη πάει κοιτώντας με τις ώρες φωτογραφίες που έχω από εκείνα τα ταξίδια,με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση πάντα.
    Αλλά άλλο πράγμα να ταξιδεύει και το σώμα μαζί με το μυαλό.Η αγωνία και τα άπειρα τσεκαρίσματα σε εισιτήρια,  βαλίτσες που δεν κλείνουν και το ρολόι που δεν πλησιάζει την ώρα αναχώρησης. Και φυσικά η φωνή της λατρεμένης μαμάς -Πήρες αρκετά εσώρουχα?και κάλτσες?αυτό το κοντομάνικο τι το θες,Απρίλιος είναι ακόμη! Και μετά, το ταξίδι που θέλω να κάτσω πάντα στο παράθυρο και να χαζεύω σύννεφα,δρόμους,τη φύση, οτιδήποτε.Και μετά και μετά ο προορισμός,η αίσθηση του τουρίστα(αγαπώ να έχω τον χάρτη και να ψάχνουμε που σκατά είναι αυτό το μουσείο),τα ξενοδοχεία,που ενίοτε είναι μάπα(άμα τα διαλέγεις με κλειστά μάτια),το μετρό που κοιτάς την κάθε τύπισσα και σχολιάζεις ελληνικά με την υπόλοιπη παρέα μεγαλόφωνα(ναι και οι καφρίλες έχουν πλάκα)μέχρι να γυρίσει να σου απαντήσει σε επίσης ωραία ελληνικά!Και ειδικά στο εξωτερικό οι τόποι έχουν μια άλλη μυρωδιά και νιώθεις κι εσύ αλλιώτικος ανάμεσα σε ξένους και πολύ διαφορετικούς ανθρώπους,δεν σε νοιάζει να μάθεις τι γίνεται στον κόσμο,ή τι ανέβασαν οι φίλοι σου στο facebook,ή ακόμη και τι θα φας,απλά σωριάζεσαι σε ένα McDonald's μετά από ώρες περπάτημα και πολλές φωτογραφίες με φόντο εκείνο το μνημείο και έλα τώρα και από το καλό μου το προφίλ να με βγάλεις.Ακόμη εκείνο το ζόρι που έχει όλη η παρέα αν δεν μιλάς τη γλώσσα και που συνήθως κι αυτοί οι χριστιανοί(ή και μη) δεν μιλάνε αγγλικά και λες τώρα θα μας στείλουν όπου θέλουν.Και φυσικά τα ψώνια, γιατί κοριτσάκια είμαστε κάτι θα πάρουμε να χουμε να θυμόμαστε,για μας,για τη μαμά,τον μπαμπά,τα αδέρφια,την κουμπάρα του ξαδέρφου του μπατζανάκη και όλο το σόι κι ας μην είναι το επίθετο μας Ωνάση.Ποδαρόδρομος,ζέστη ή κρύο,αναμονή σε ουρές αλλά και γέλια,χαμόγελα,στιγμές που μένουν στο μυαλό,γεμίζουν τις μπαταρίες και όταν φτάσει η ώρα της επιστροφής παίρνεις τη βαλίτσα(που τώρα δεν κλείνει με τίποτα) και γυρνάς σπίτι σου να περάσεις τις φωτογραφίες στον υπολογιστή και να έχεις να χαζεύεις μέχρι την επόμενη απόδραση ψυχή τε και σώματι.

3 σχόλια:

Suitcase girl είπε...

Στην υγειά των επόμενων ταξιδιών μας λοιπόν!

Tsakaleiros C. είπε...

Λατρεύω τα ταξίδια και την όλη αναμονή!Μου αρέσουν,ωστόσο και οι αποδράσεις του νου,που είναι πιο εύκολο να τις πραγματοποιήσουμε καθημερινά,ξεφεύγοντας και χαλαρώνοντας λίγο από την ρουτίνα που αρκετές φορές μας κουράζει...
Φιλιά και καλό μήνα! :)

zoza είπε...

Tsoupra τα ταξίδια είναι καθαρές ανάσες μακριά απο όσα μας απασχολούν αλλά και αυτά του μυαλού εξίσου απαραίτητα όπως σωστά λες.Καλό μήνα και καλά ταξίδια,φιλιά :D

Γλύκα ναι η φωτό είναι απο αυτόν τον ατέλειωτο και υπέροχο πεζόδρομο στην Βαρκελώνη.Εύχομαι να τον ξαναπερπατήσω!