Για μια κοπέλα

''Είναι κατι σταυροδρόμια μαγεμένα,που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε,πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δεν γνωριζόμαστε...''

Οι Κατσιμιχαίοι το έγραψαν πιθανότατα για κάποια κοπέλα,κι εγώ έτσι στο άσχετο απόψε για μια κοπέλα το ακούω.Είναι αυτό που δένεσαι με έναν άνθρωπο τόσο πολύ,σε κοιτάει και ξέρει χωρίς να μιλήσεις και μετά....μετά σου στέλνει τυπικές ευχές σε μήνυμα σε γενέθλια και γιορτές.
Η Π. περί της οποίας ο λόγος έγινε στο πανεπιστήμιο η κολλητή που ποτέ δεν είχα στο σχολείο,συμφοιτήτριες,στη ίδια παρέα,χωρίς να το καταλάβουμε κολλήσαμε και πραγματικά δεν ήμουν ποτέ ως τότε ο τύπος της κολλητής.Δεν ήταν αυτή που μου ταίριαζε περισσότερο μέσα στην παρέα και η αιώνια αμφισβήτηση μου στην αρχή μου έλεγε οτι θα είναι κάποια ακοινώνητη ξαδέρφη μιας εκ των κοριτσιών της παρέας. Κι όπως πάντα η ζωή με διέψευσε πανηγυρικά.Και ξαφνικά κοιμόμασταν σχεδόν κάθε βράδυ μαζί, σχολιάζαμε τα πάντα,είχαμε δικά μας αστεία, βρίσκαμε πάντα να πούμε κι άλλα κι αργούσαμε να σβήσουμε το φως για ύπνο. Και είναι τόσο καλή, ευγενική, πονόψυχη (υπουργείο πρόνοιας την έλεγα κοροϊδευτικά) και έχει χρυσή καρδιά και δεν μπορεί να την αντιπαθήσει κανείς.Το τέλος της φοιτητικής μας ζωής μας γύρισε στις διαφορετικές πατρίδες μας,αλλά δεν νομίζω να φταίει μόνο αυτό.Όταν έχεις μια σχέση όπως αυτή που περιέγραψα και διορίζεσαι αναπληρωτής δάσκαλος πρώτη φορά σε απόσταση μισαώρου με τον άλλον περιμένεις οτι η σχέση θα εξακολουθήσει να είναι στενή, αμ δε!Φταίει ο έρωτας που λέει και η Αντζελα( και γαμώ τους μουσικούς συνδυασμούς κάνω απόψε), οπότε τέλειωσαν όλα κάπου εδώ.Εκείνη γνώρισε τον έρωτα της ζωής της μάλλον και δεν είχε χρόνο για μένα,δεν μου είπε ποτέ κάτι τέτοιο αλλά όταν όλα αραιώνουν καταλαβαίνεις,δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτε άλλο. Τον πρώτο καιρό μου κακοφάνηκε πολύ,ένιωθα πικρία, σχεδόν ζήλια και λυπάμαι γι αυτό. Ο χρόνος απλά όπως πάντα έκανε τη δουλειά του, τώρα έχω συμβιβαστεί με τα αραιά τηλέφωνα και έναν καφέ τον χρόνο αν βολέψει.

Κι όλα αυτά τα γράφω γιατί την είδα μετά απο ένα χρόνο,κι όσο ήμασταν εκεί στον καφέ ένιωθα οτι θέλω να γίνω εριστική να την ζορίσω,έτσι απο πείσμα αλλά ταυτόχρονα ένιωθα εκείνη την οικειότητα,σαν να μην είχε περάσει καιρός και λες και θα φεύγαμε μαζί προς το σπίτι της μιας ή της άλλης. Και στην τελική ξέρεις οτι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν απο τη ζωή σου αλλά δεν ξέρεις ποιοι θα είναι αυτοί.Θέλω κι εύχομαι να είναι καλά, η ζωή τραβάει το δρόμο της.

Καλέ που είσαι;

Φωνή της συνείδησης του μπλογκ: Μαρή που έχεις εξαφανιστεί;
Εγώ: Εεεεεεε......
Φωνή:Τι εεε;;;;έτσι είπαμε; τόσο πολυάσχολη είσαι πια;τόσο απαιτητική είναι η ανεργία;
Εγώ: Ε να χάθηκα λίγο, εντάξει δεν ήταν λόγω ανεργίας.
Φωνή:Αλλά τί ήταν; μη μου το παίζεις χαλαρή,ξέρω οτι το μυαλό σου παράγει σκέψεις για όλα συνεχώς.Καμία δεν ήταν άξια να αποτυπωθεί κι εδώ;
Εγώ:Καλά καλέ μονότερμα με πήρες.Εννοείται πως το μυαλό μου παράγει σκέψεις(και τι μυαλό) , απλά το αναβάλλω συνέχεια,είναι και η καθημερινότητα.Το σκέφτομαι συχνά να γράψω κάτι αλλά πολλές φορές ηλιθιωδώς διστάζω.
Φωνή: Χμμμ....εντάξει το δέχομαι αλλά δεν υπάρχει λόγος για δισταγμούς,εδώ κάνουμε το ανώνυμο ξεβράκωμα μας χωρίς τύψεις.Έχεις αυστηρή προθεσμία,θα περιμένω να δω άμεσα αναρτήσεις.
Εγώ:Ναι καλό μου μπλόγκ θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής!
Φωνή: Άντε να σε δω.....

Φαύλος κύκλος ;

Όταν δεν είμαι καλά(κυρίως γκομενικός μικρόκοσμος) έρχομαι εδώ και γράφω στο πρόχειρο χειμάρρους και μετά λέω, καλά μαυρίλες θα ανεβάσεις?Ξέρω οτι και οι μαυρίλες στη ζωή είναι,απλά ννομίζω οτι βλέπω πολλά δακρύβρεχτα ποστ που σαν να τα βαρέθηκα.Κι όταν είμαι καλά,είμαι εκεί έξω και ζω τα καλά μου και δεν το γράφω γιατί ηλιθιωδώς φοβάμαι οτι θα χαλάσουν.Άρα έχω εξελιχθεί σε πολύ  αυστηρό και προληπτικό ον.Χμμμ.....

Στο αστικό

   

  Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν ψυχαναλυτικές ιδιότητες,τέλος! Πολλές φορές παίρνω το αστικό που χρειάζεται περισσότερη ώρα για να με πάει σπίτι,έτσι για κατανάλωση εικόνων και σκέψεων.Σήμερα προφανώς λόγω Αγίου Βαλεντίνου έβλεπα πολύ κόσμο να κυκλοφορεί με κόκκινα μπαλόνια,λουλούδια,γλυκά και όλα αυτά τα κλασικά καταναλωτικά.Σκεφτόμουν οτι ακόμη κι αν έχεις γκόμενο και αισθήματα καταπιεστική είναι η όλη φάση,να του πάρω κάτι,να κάνουμε κάτι διαφορετικό,θα με ρωτήσουν αν βρεθήκαμε,τι κάναμε,αν μου πήρε τίποτα,μπλα μπλα μπλα.

     Κι όπως κοιτούσα τους ανθρώπους απο το παράθυρο του λεωφορείο,βλέπω μπαίνει στο αστικό ένα πιτσιρίκι,μελαχρινό μάλλον τσιγγανάκι, γύρω στα 6-7.Έτρωγε ένα σάντουιτς,κάθησε σε μια θέση,δεν κατάλαβα αν ανάμεσα στον κόσμο ήταν κάποιος μαζί του.Σε λίγες στάσεις κατέβηκε,μόνο του.Έμοιαζε άνετο,περπατούσε μασουλώντας μέσα στη νύχτα και πήγαινε όπου ήταν να πάει. Σοκαρίστηκα, ξέρω είμαι  μικρή ακόμα και ανακαλύπτω τον κόσμο.Τι σου είναι να βγαίνεις στη ζωή τόσο νωρίς,να παίρνεις μόνος το λεωφορείο και ποιος ξέρει πόσα άλλα πράγματα κάθε μέρα σε μια τόσο τρυφερή(κλισέ) ηλικία.Κοίταξα τον εαυτό μου στο τζάμι και είπα απο μέσα μου "Σκάσε,με τους Βαλεντίνους και τις μαλακίες,να είσαι ευχαριστημένη για ό,τι έχεις."    

End of session

Ένας χρόνος εδώ τριγύρω!

           Είπα στον εαυτό μου ότι φέτος θέλω να γράφω πιο συχνά στο blog, λίγο από ψώνιο,λίγο από ανάγκη ,λίγο από ελπίδα  οτι γράφοντας γράφεις καλύτερα.Κι εκεί που αναρωτιόμουν τι να γράψω συνειδητοποίησα ότι είμαι εδώ (στην blogoσφαιρα ή όπως λέγεται) ένα χρόνο.Και χάρηκα λιγάκι. Ήταν ένας χρόνος που δειλά άφηνα εδώ μικρές ή μεγάλες σκέψεις με την ευχή να είναι ευχάριστες τουλάχιστον σε όποιον αποφασίσει να τις διαβάσει.Κι είναι ένας χρόνος δυνατός,που έζησα πολλά πράγματα και πολύ διαφορετικά.Με βρίσκει λοιπόν αυτή η "επέτειος" άνεργη,στο παιδικό μου δωμάτιο,με οικονομική στενότητα,γενικότερη αβεβαίοτητα ΑΛΛΑ με βρίσκει και ανάμεσα στις φίλες μου,στην πόλη μου,ήρεμη,ξεκούραστη και σίγουρα πιο χαρούμενη για να μην πω καμιά άλλη βαριά κουβέντα.Συνεχίζω να ελπίζω λοιπόν και να αισοδοξώ οτι με κάποιον τρόπο τα πράγματα θα πάνε καλά.Α και χρωστάω αμφισβήτηση για να δικαιολογήσω τον τίτλο μου,θα προσπαθήσω να την ξεδιπλώσω στο μέλλον.

Της φυγής

Σήμερα έφυγε μια από τις κολλητές μου για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό.Σκοπεύουν να ακολουθήσουν άλλες δύο.

Σήμερα το μεσημέρι κοιτώντας από το παράθυρο είδα ένα μεγάλο σμήνος πουλιών να πετάνε και αναρωτήθηκα αν μεταναστεύουν τέτοια εποχή με τη σκέψη οτι είναι ήδη χειμώνας.Και δευτερόλεπτα μετά πολύ ψηλότερα ένα μεγάλο μεταλλικό πουλί πέρασε γρήγορα αφήνοντας μια λεπτή άσπρη γραμμή.Ξέρω είναι μια απλή εικόνα αλλά όταν σκέφτεσαι τη φυγή, δική σου ή άλλων, μια χαρά ταιριάζει η εικόνα.
Προφανώς η χώρα πάει κατά διαόλου κι ας επικρατεί μια μουδιασμένη ησυχία,δεν έχει αλλάξει τίποτα.Και καταλαβαίνω όλους αυτούς που σκέφτονται και επιχειρούν να φύγουν,τα κίνητρα είναι ισχυρά.Σου λέει εγώ θα κάτσω να σώσω το χάλι μας;θα φύγω,θα δουλέψω,θα μάθω,θα κουραστώ αλλά θα ανταμείβομαι.Αλήθεια σέβομαι αυτή τη γνώμη αλλά έχω το αλλά μου.Ναι δηλώνω αμφισβήτηση,ξεκάθαρα.Και την δηλώνω γιατί σκέφτομαι οτι εμένα θα μου έλειπαν οι άνθρωποι μου και το ξέρω γιατί και η εσωτερική μετανάστευση που έχω ζήσει λόγω δουλειάς συνεπάγεται μια απόσταση εξίσου σκληρή.Τηλέφωνα,τσατ,σκάιπ,όλα τα επιστρατεύεις για να νιώθεις κοντά κι ύστερα διακοπές,γιορτές σκας τα λεφτά και έρχεσαι γιατί το έχεις ανάγκη να είσαι εδώ,να σε χτυπήσει ο ήλιος,να πιεις έναν καφέ,να νιώσεις την πατρίδα σου,τον τόπο σου γιατί εδώ ανδρώθηκες και όλα έχουν αξία.Δεν ξέρω τι μας ξημερώνει κι εύχομαι να μην χρειαστεί να το σκεφτώ για τον εαυτό μου αλλά ξέρω οτι είναι μεγάλη απόφαση  και ο καθένας πρέπει να το σκεφτεί διπλά γιατί κι οι παππούδες μου πήγαν για ένα χρόνο υποτίθεται και γύρισαν στη σύνταξη κι άλλοι δεν γυρίζουν ποτέ.

Αλλά λένε όπου γης και πατρίς,μπορεί να έχουν δίκιο.

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

     αποφάσισα φέτος μετά από αρκετά χρόνια να σου γράψω.Στο παρελθόν σου άφηνα κάθε χρόνο το γραμμα μου κάτω απο το δέντρο και πάντα εκπλήρωνες τις ευχές μου μέχρι που μια μέρα βρήκα τα γράμματα κρυμμένα σε μια τσάντα της μαμάς μου και θύμωσα μαζί σου.Θα μου πεις τι θέλεις και ψάχνεις; ε δίκιο έχεις,φέτος υπόσχομαι να μην ψάξω πουθενά, μόνο θα περιμένω να μου φέρεις τα δώρα μου όπως τότε.
 Το σκέφτηκα καλά ότι δεν πρέπει να ζητήσω πολλά και ακριβά πράγματα,ξέρω ότι κι εσένα σε έχει επηρεάσει η κρίση και έχεις και πολύ κόσμο να ικανοποιήσεις αλλά δυσκολεύομαι πολύ να κάνω "περικοπές" σε αυτά που θέλω.Σου δίνω λοιπόν τη δυνατότητα να αποφασίσεις τι από αυτά που ζητάω χρειάζομαι περισσότερο και να μου το χαρίσεις,ε κι αμα είναι και δύο δεν χάλασε κι ο κόσμος!
  Λοιπόν έχουμε και λέμε,θέλω υγεία ως το τελευταίο μου κύτταρο για να παλέψω ό,τι έρθει και δεν έρθει και το ίδιο θέλω και για τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου. Θέλω να ξανακάνω τη δουλειά μου γιατί μου λείπει, είμαι πολύ νέα για να κάθομαι και αρκετά μεγάλη για να ζητάω χαρτζιλίκι από τους γονείς μου.Ακόμη θέλω να πάω ένα ταξίδι,στο εξωτερικό μάλλον,διακοπές γενικώς,να ξεχάσω τα πάντα και γνωρίσω νέα μέρη.Αλλά αυτό που θέλω πιο πολύ από όλα, μα όλα άγιε μου( ναι τολμώ να πω πιο πολύ) είναι να κρατήσω αυτό το δώρο που μου επιφύλασσε το τέλος του χρόνου,θέλω να το κρατήσω μόνο δικό μου και να με κρατήσει κι αυτό με την ίδια επιθυμία.
  Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για το δώρο μου,α και να προσέχεις στις καμινάδες γιατί φέτος που δεν έχουμε λεφτά για πετρέλαιο τα τζάκια θα είναι αναμμένα!