Για μια κοπέλα

''Είναι κατι σταυροδρόμια μαγεμένα,που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε,πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δεν γνωριζόμαστε...''

Οι Κατσιμιχαίοι το έγραψαν πιθανότατα για κάποια κοπέλα,κι εγώ έτσι στο άσχετο απόψε για μια κοπέλα το ακούω.Είναι αυτό που δένεσαι με έναν άνθρωπο τόσο πολύ,σε κοιτάει και ξέρει χωρίς να μιλήσεις και μετά....μετά σου στέλνει τυπικές ευχές σε μήνυμα σε γενέθλια και γιορτές.
Η Π. περί της οποίας ο λόγος έγινε στο πανεπιστήμιο η κολλητή που ποτέ δεν είχα στο σχολείο,συμφοιτήτριες,στη ίδια παρέα,χωρίς να το καταλάβουμε κολλήσαμε και πραγματικά δεν ήμουν ποτέ ως τότε ο τύπος της κολλητής.Δεν ήταν αυτή που μου ταίριαζε περισσότερο μέσα στην παρέα και η αιώνια αμφισβήτηση μου στην αρχή μου έλεγε οτι θα είναι κάποια ακοινώνητη ξαδέρφη μιας εκ των κοριτσιών της παρέας. Κι όπως πάντα η ζωή με διέψευσε πανηγυρικά.Και ξαφνικά κοιμόμασταν σχεδόν κάθε βράδυ μαζί, σχολιάζαμε τα πάντα,είχαμε δικά μας αστεία, βρίσκαμε πάντα να πούμε κι άλλα κι αργούσαμε να σβήσουμε το φως για ύπνο. Και είναι τόσο καλή, ευγενική, πονόψυχη (υπουργείο πρόνοιας την έλεγα κοροϊδευτικά) και έχει χρυσή καρδιά και δεν μπορεί να την αντιπαθήσει κανείς.Το τέλος της φοιτητικής μας ζωής μας γύρισε στις διαφορετικές πατρίδες μας,αλλά δεν νομίζω να φταίει μόνο αυτό.Όταν έχεις μια σχέση όπως αυτή που περιέγραψα και διορίζεσαι αναπληρωτής δάσκαλος πρώτη φορά σε απόσταση μισαώρου με τον άλλον περιμένεις οτι η σχέση θα εξακολουθήσει να είναι στενή, αμ δε!Φταίει ο έρωτας που λέει και η Αντζελα( και γαμώ τους μουσικούς συνδυασμούς κάνω απόψε), οπότε τέλειωσαν όλα κάπου εδώ.Εκείνη γνώρισε τον έρωτα της ζωής της μάλλον και δεν είχε χρόνο για μένα,δεν μου είπε ποτέ κάτι τέτοιο αλλά όταν όλα αραιώνουν καταλαβαίνεις,δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτε άλλο. Τον πρώτο καιρό μου κακοφάνηκε πολύ,ένιωθα πικρία, σχεδόν ζήλια και λυπάμαι γι αυτό. Ο χρόνος απλά όπως πάντα έκανε τη δουλειά του, τώρα έχω συμβιβαστεί με τα αραιά τηλέφωνα και έναν καφέ τον χρόνο αν βολέψει.

Κι όλα αυτά τα γράφω γιατί την είδα μετά απο ένα χρόνο,κι όσο ήμασταν εκεί στον καφέ ένιωθα οτι θέλω να γίνω εριστική να την ζορίσω,έτσι απο πείσμα αλλά ταυτόχρονα ένιωθα εκείνη την οικειότητα,σαν να μην είχε περάσει καιρός και λες και θα φεύγαμε μαζί προς το σπίτι της μιας ή της άλλης. Και στην τελική ξέρεις οτι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν απο τη ζωή σου αλλά δεν ξέρεις ποιοι θα είναι αυτοί.Θέλω κι εύχομαι να είναι καλά, η ζωή τραβάει το δρόμο της.