Της φυγής

Σήμερα έφυγε μια από τις κολλητές μου για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό.Σκοπεύουν να ακολουθήσουν άλλες δύο.

Σήμερα το μεσημέρι κοιτώντας από το παράθυρο είδα ένα μεγάλο σμήνος πουλιών να πετάνε και αναρωτήθηκα αν μεταναστεύουν τέτοια εποχή με τη σκέψη οτι είναι ήδη χειμώνας.Και δευτερόλεπτα μετά πολύ ψηλότερα ένα μεγάλο μεταλλικό πουλί πέρασε γρήγορα αφήνοντας μια λεπτή άσπρη γραμμή.Ξέρω είναι μια απλή εικόνα αλλά όταν σκέφτεσαι τη φυγή, δική σου ή άλλων, μια χαρά ταιριάζει η εικόνα.
Προφανώς η χώρα πάει κατά διαόλου κι ας επικρατεί μια μουδιασμένη ησυχία,δεν έχει αλλάξει τίποτα.Και καταλαβαίνω όλους αυτούς που σκέφτονται και επιχειρούν να φύγουν,τα κίνητρα είναι ισχυρά.Σου λέει εγώ θα κάτσω να σώσω το χάλι μας;θα φύγω,θα δουλέψω,θα μάθω,θα κουραστώ αλλά θα ανταμείβομαι.Αλήθεια σέβομαι αυτή τη γνώμη αλλά έχω το αλλά μου.Ναι δηλώνω αμφισβήτηση,ξεκάθαρα.Και την δηλώνω γιατί σκέφτομαι οτι εμένα θα μου έλειπαν οι άνθρωποι μου και το ξέρω γιατί και η εσωτερική μετανάστευση που έχω ζήσει λόγω δουλειάς συνεπάγεται μια απόσταση εξίσου σκληρή.Τηλέφωνα,τσατ,σκάιπ,όλα τα επιστρατεύεις για να νιώθεις κοντά κι ύστερα διακοπές,γιορτές σκας τα λεφτά και έρχεσαι γιατί το έχεις ανάγκη να είσαι εδώ,να σε χτυπήσει ο ήλιος,να πιεις έναν καφέ,να νιώσεις την πατρίδα σου,τον τόπο σου γιατί εδώ ανδρώθηκες και όλα έχουν αξία.Δεν ξέρω τι μας ξημερώνει κι εύχομαι να μην χρειαστεί να το σκεφτώ για τον εαυτό μου αλλά ξέρω οτι είναι μεγάλη απόφαση  και ο καθένας πρέπει να το σκεφτεί διπλά γιατί κι οι παππούδες μου πήγαν για ένα χρόνο υποτίθεται και γύρισαν στη σύνταξη κι άλλοι δεν γυρίζουν ποτέ.

Αλλά λένε όπου γης και πατρίς,μπορεί να έχουν δίκιο.