Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Πάλι λαχείο τράβηξα!

Λήψη πρώτη: κάθομαι στον υπολογιστή και καίγομαι στο σερφάρισμα, χτυπάει το κινητό,  η συνάδελφος που μένει απο κάτω και θέλει να πάμε για καφέ.
Λήψη δεύτερη: τρώω το φαγητό μου, χτυπάει το κινητό, η ίδια συνάδελφος θέλει να πάμε για ποτό το βράδυ.
Λήψη τρίτη: κοιμάμαι το μεσημέρι σαν άνθρωπος, χτυπάει το κινητό στο αθόρυβο-μαντέψτε ποιος- ω ναι η συνάδελφος θέλει να μάθει τα νέα απο το σχολείο γιατί έλειψε σήμερα.Δεν το σηκώνω,ακάθεκτη έρχεται και μου χτυπάει το κουδούνι,ο ύπνος πάει τα νεύρα έρχονται!
Λήψη τέταρτη: είμαι με κολλητή φίλη το Σαββατοκύριακο και χτυπάει το κινητό, ω τη έκπληξη η συνάδελφος θέλει να βρεθούμε.Και φανταστείτε όλο αυτό σε σχεδόν καθημερινή βάση με πληθώρα τηλεφωνημάτων που έχουν φτάσει το ρεκόρ των 5-6 ημερησίως.
Ναι ξέρω υπερβάλω,γίνομαι κακιά και τι πειράζει που κάποιος μπορεί να θέλει παρέα  ΑΛΛΑ αυτό το πρήξιμο είναι ανεπανάληπτο.
Μιλάμε για πολιορκία που ούτε ο πιο κάργα ερωτευμένος γκόμενος δεν θα έκανε.
Και προφανώς για να αντιστέκομαι υπάρχει λόγος.............ΜΙΛΑΕΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ
Και ναι πάλι θα πεις οτι υπερβάλω και τα λεω κι εγώ στον εαυτό μου αλλά είναι πλέον καρατσεκαρίσμένο. Όταν μιλάει κάποιος και δεν  μπορώ να τον διακόψω (μεγάλο ελάττωμα μου) σημαίνει οτι μιλάει πολύ.Και στην τελική το να ακούω κάποιον να πηγαίνει απο το ένα θέμα στο άλλο χωρίς ποτέ να με ρωτάει τη γνώμη μου ή απλά να με αφήσει να πω μια κουβέντα ρε παδιά με αφήνει παγερά αδιάφορη.
Παραδέχομαι οτι στάζω φαρμάκι αυτή τη στιγμή αλλά έχω φτάσει στα όρια μου,έχω εξαντλήσει όλη την γκάμα με δικαιολογίες που έχω( θέλω να κάνω μπάνιο, είμαι κουρασμένη,ένα ρακούν μπήκε μέσα στο σπίτι και μου το έκανε άνω κάτω..)
Και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν  οτι μου ζήτησε και εξηγήσεις, οτι ποτέ δεν με βολεύει και μήπως έχω κάτι προσωπικό μαζί της και μπλα μπλα και πάλι σκέφτομαι ότι την συζήτηση αυτήν την κάνεις με κάποιο πολύ κοντινό πρόσωπο που να πάρει.

Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός ότι και οι υπόλοιποι στο σχολείο μου ρίχνουν κάτι ματιές με νόημα και κάτι ατάκες του τύπου τι τραβάς κι εσύ παιδί μου...διακριτικά πάντα.Η αλήθεια είναι ότι έχει κάποια σοβαρά προσωπικά θέματα αλλά εγώ είμαι δασκάλα όχι ψυχολόγος και μας χωρίζουν και 10 χρόνια ηλικιακά και επίσης βρίσκω ότι δεν έχουμε κοινές ασχολίες και ενδιαφέροντα.Ενδεικτικά αναφέρω οτι εχει υπολογιστή και δεν τον ανοίγει, ενώ εγώ σχεδόν δεν τον κλείνω.Πω πω κάθομαι και δικαιολογούμαι και ναι εντάξει το ομολογώ ότι νιώθω και τύψεις αλλά πραγματικά δεν αντέχω.Συγγνώμη είμαι ένας πολύ κακός και επιλεκτικός άνθρωπος.Θα ήθελα πολύ να διαβάσω κανένα σχόλιο να δω αν τρελάθηκα ή θα το γλιτώσω...

Για την ιστορία το ποστ αυτό το έχω γράψει εδώ και καιρό αλλά κάτι με κρατούσε από τη δημοσίευση, προφανώς η επαναλαμβανόμενη αυτή κατάσταση μου έχει άρει όποιους ηθικούς φραγμούς είχα.Α και τελειώνοντας το ευτυχές γεγονός είναι ότι σε 20 μέρες κουνάω μαντήλι και πάω σε απόσταση ασφαλείας (ελπίζω) από όλο αυτό .