Χτίζεις με υπομονή ένα τοίχος γύρω απο την ψυχή σου για να την προστατεύεις απο ό,τι σε πληγώνει και αποστασιοποιείσαι απο διάφορα συναισθήματα.Και το υλικό όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο σκληρό και πέτρινο.Κι ύστερα σκάει μύτη ένα χαμόγελο,μια γνωριμία,λίγη πλάκα και λίγη κόντρα και ένα ενδιαφέρον και οι πέτρες λιώνουν όπως τα παγάκια το καλοκαίρι. Το σκληρό περίβλημα που με κόπο έχτισες, γκρεμίζεται εν μια νυκτί και ανοίγεσαι και το μυαλό τρέχει με ιλλιγιώδη ταχύτητα και φτιάχνει εικόνες και χρώματα απο το πουθενά. Προσγειώνεσαι όμως τις πιο πολλές φορές και κοιτάζεις το γκρεμισμένο σου τοίχος και αναρωτιέσαι τι έφταιξε και φτου κι απ την αρχή χτίσιμο.
Δεν εχω καταλάβει ακόμη πως γίνεται μονίμως να ελπίζω σε κάτι και μετά να μην γίνεται και ενώ υποφέρω να κάνω πάλι το ίδιο λάθος.
